Gidioni më quan engjëllin e tij, por ai vetë është mrekullia e jetës sime. Luftëtari im i bukur, i plagosur, tejet i vendosur për të shkatërruar djajtë e jetës sime, ndërkohë që nuk pranon të përballet me të vetët. Betimet që shkëmbyem me njëri-tjetrin duhej të na kishin lidhur më fort nga ç'të lidh mishi e gjaku. Përkundrazi, ato thjesht hapën plagët e vjetra, shpërfaqën dhimbjet e pasiguritë dhe nxorën armiqtë e përbetuar nga hijet ku ishin fshehur. Unë ndieja se si më rrëshqiste ai nga duart që e kishin shtrënguar fort, se si frikat e mia më të mëdha bëheshin realitet, se si përballej dashuria ime me sprova, për të cilat nuk isha e sigurt se kisha forcën e mjaftueshme që t'i përballoja. Në kohën më të ndritshme të jetës sonë, errësira e së shkuarës së tij ndërhyri mes nesh dhe kërcënoi gjithçka për të cilin kishim punuar aq fort. Gjendeshim përballë një zgjedhjeje të tmerrshme: siguria e njohur e jetëve që kishim jetuar përpara se të njiheshim me njëri-tjetrin, apo lufta për të ardhmen, që befas dukej si një ëndërr e pamundur dhe e pashpresë...