Fundi i Plegut është dhe fundi i Stinuikëve, viktima të pafajshme të një masakre shtazarake. I vetmi që shpëton është Antoni, fëmija më i vogël, që do të mbartë për gjithë jetën gjurmët e pashlyeshme të kësaj tragjedie. Nga atentati e tutje rrëfehet historia e Antonit që i vendosur të presë çdo lidhje me të kaluarën, i kthen krahët asaj. Por e kaluara është gjithmonë e më shpesh e pranishme në jetën e tij, thuajse duke qesëndisur me pyetjen këmbëngulëse: Përse kufoma e kolaboracionistit në atë mbrëmje të tmerrshme të 1945 u spostua mu përpara shtëpisë së tij? Mirësi e cinizëm, lojë e fatit dhe rastësi e pashmangshme, zbulohen pas dyzet vjetësh në epilogun e ngjarjeve, duke vizatuar një pamje të asaj luftë të egër dhe pa fjalë të pakuptim.