Në romanin "Im atë donte Adolfin", dhjetë vjetët e para pas Luftës së Dytë, pas kthesës së madhe historike shqiptare, kohë e fokusuar në rrëfimin romanor të Mehmet Krajës, artikulohen përmes një dioptrie të veçantë, ndryshe nga rrëfimi letrar i kësaj epoke në prozën tonë. Qëndrimi autorial ndaj historisë vjen si dehistorizim, përkatësisht si deepizim e si përmbysje e rendit, konvencës së etabluar, kryesisht përmes fatit ekzistencial të individit. Në frymën e postmodernizmit, autori vë në shërbim të narratorit shumësi përvojash poetike, me prirje sidomos drejt diskursit tregimtar, argumentues dhe dokumentar. Brenda harkut kohor dhjetëvjeçar të Atit, mbase 1945/1955, kohë e cila është e ngjeshur me fragmente të shkëputura pamjesh e bëmash, lexuesi bredh së bashku me Atin si nëpër një film të gjallë, ecën si nëpër një dokumentar neorealist; narratori, gjatë kësaj rrjedhjeje të shiritit filmik, mjegullon qëllimisht kufirin mes reales dhe fiktives, parodizon historiken përmes dëshmive të bollshme, ironizon dhe groteskëzon ambientin, atmosferën, njerëzit... Në rrjedhën e dekonstruksionit të historisë, veçon dhe artikulon botën e individit, i cili as nuk e nxit dhe as nuk merr pjesë në drejtimin e rrjedhave, përkatësisht individin që është objekt i rrjedhave, i papeshë, anonim. Në kuadër të këtij mozaiku, detaji merr peshë të veçantë, sidomos detaji i zgjedhur, i vërejtur me origjinalitet, mprehtësi dhe inteligjencë, detaji që të përkujton narracionin neorealist...Rrëfimi kësaj here është në duar të sigurta, që zotërojnë ritëm konstant, fillim e mbarim. Gjithnjë në kuadër të poetikës së romanit, narratori shfaq afinitet për artikulim krahasues, figurativ të ambientit, të atmosferës. Artikulimi figurativ, i përgjasuar shtrihet si figurë e zhvilluar, me premisa të ekspresionit poetik. (Si shtrihet, bie fjala, shkallë – shkallë pikëllimi mbi Shkodër etj.)
Duke u ngarkuar. Ju lutem prisni...
