Detajet e Tri thesaret e përjetshme të Remarkut set 3 libra
Seti përmban këto libra: 1. Harku i triumfit nga Erich Maria Remarque Harku i Triumfit është një roman i fuqishëm, i bukur, dramatik. Ai është shkruar me nerv, me ngjyra të forta, dhe faqet e tij pasionante, të përkthyera me mjeshtëri nga Robert Shvarc, e rrëmbejnë lexuesin në universin që shpalosin. Komente mbi librin "Harku i Triumfit është libri më i bukur dhe më i plotë i shkrimtarit, qendra e gjithë veprës së tij." Ismail Kadare Është viti 1939. Pavarësisht një ligji që e ndalon të kryejë operacione kirurgjikale, Ravic - një mjek gjerman dhe refugjat që jeton në Paris - ka kryer prej dy vjetësh, disa ndërhyrje të njerëzve më elitarë të qytetit, nën emrin e dy mjekëve të paaftë francezë. I ndaluar për t'u kthyer në vendin e tij dhe duke iu shmangur rrezikut të përditshëm të burgut dhe deportimit, Ravic ia del të mbahet fort - gjatë gjithë kohës, duke kërkuar për Nazit që e torturuan në Gjermani. Edhe pse ai u dorëzua për të gjetur dashurinë, jeta ka mënyra të habitshme për tu kthyer drejt romantizmit, madje edhe në periudhat më të këqija. Parisi i shkrimtarit gjerman Erih Maria Remark në romanin e tij Harku i Triumfit është një nga më dramatikët në letërsi. Në një rajon tepër të njohur për të gjithë të huajt që vijnë në këtë qytet, në zonën rreth sheshit Etual, fillimi i avenysë Vagram, fillimi i Shans Elizesë, restoranti i njohur Fuke, avënyja Zhorzh V, ura e Almës në një zonë pra të ngushtë rreth Harkut të Triumfit, vërtiten personazhet e kësaj historie të rëndë e të pikëllueshme. ... Një bubullimë shurdhuese u rrokullis befas përmbi qytet. Pika shiu filluan të përplasen pas gjetheve të luleve. Vuri re se si rruga zuri të pikëlohej në argjend të zi. Shiu erdhi duke u shtuar. Pikat e rënda e goditën në fytyrë. Dhe përnjëherësh ai s'po merrte vesh në ishte qesharak apo i mjerë, në vuante apo nuk vuante, dinte vetëm qe po jetonte. Po jetonte! Ai ekzistonte e jeta e kishte pushtuar sërish, po e shkundte e, ai nuk ishte më spektator, nuk qëndronte më jashtë saj; shkëlqimi i fortë i ndjenjës se pakontrollueshme vërshonte përsëri nëpër damarët e tij, si zjarri nëpër oxhakë furnaltash; dhe nuk kishte pothuaj pikë rëndësie në ishte i lumtur apo fatkeq; ai jetonte dhe e ndjente fort që po jetonte dhe kjo ishte mjaft! Vazhdonte të rrinte nën shiun që vërshonte mbi të porsi një breshëri qiellore mitralozësh. Rrinte atje, ishte shi e shtrëngatë e ujë, e tokë njëherësh; rrufetë e horizonteve kryqëzoheshin brenda tij; ai ishte edhe krijesë, edhe element i natyrës; asgjë s'kishte më emër dhe kështu të gjitha dukeshin si të vetmuara e si të braktisura, të gjitha ishin njëlloj, edhe dashuria, edhe uji që derdhej tatëpjetë, edhe ato ndriçimet e zbehta mbi çatitë, edhe toka që dukej sikur po gufohej; s'ekzistonin më kufij dhe ai vetë ishte pjesë e të gjitha këtyre. Fragment nga libri 2. Tre shokë nga Erich Maria Remarque Kryevepër botërore, që nuk mbahet vetëm si himn kushtuar miqësisë së sinqertë, fisnike e pa interes midis shokësh, por konsiderohet si një nga historitë më të bukura e mallëngjyese të dashurisë. Mahnitës! Vepra më e mirë e një prej autorëve më të shquar të brezit të humbur, përkrah Heminguejit. Një dramë dashurie dhe miqësi e ngushtë shokësh, që sakrifikohen për njëri-tjetrin. Një libër, që të godet zemrën dhe mendjen! 3. Obelisku i zi : historia e një rinie të vonuar nga Erich Maria Remarque "Bota ka një shkrimtar të madh, Erich Maria Remarque. Ai është mjeshtër i rangut padyshim të parë, njeri që mund ta lakojë gjuhën sipas vullnetit. Nëse ai shkruan për njerëzit apo të natyrës së qetë, prekje e tij është e ndjeshme, e fortë dhe e sigurt." Times Book Revieë The Neë York Nga autori i kryeveprës Asgjë e re nga Fronti Perëndimit, Obelisku Zi është një roman klasik i pasojave shqetësuese të Luftës së Parë Botërore në Gjermani. Libri paraqet jetën në një qytet të vogël gjerman gjatë krizës së madhe të viteve 1920. Një veteran i regjur i Luftës së Parë Botërore, Ludvigu, tani punon për një firmë varrimesh, duke u shitur mermerë dhe gurë varresh të afërmve të viktimave të vdekjes. Edhe pse i mëdyshur për punë që bën, Ludvigu dyshon se jeta ka më tepër se sa ta sigurish bukën mbi fatkeqësitë e të tjerëve. I vetëquajturi poet, shumë shpejt ndien se një erë e re po fryn në atdheun e vet, era e hidhur e krizës që do ta përfshijë atë edhe një herë në flakë të tjera, kësaj here jo nga lufta... Mos më qortoni që po u rikthehem kohërave të shkuara. Mbi botë po derdhet drita e shpëlarë e një apokalipsi të ri. Era e gjakut dhe pluhuri i shkatërrimeve të fundit ende nuk janë davaritur e, megjithatë, laboratorët dhe uzinat i janë përveshur punës për të ruajtur paqen në botë, duke shpikur armë që janë në gjendje të hedhin gjithë planetin tonë në erë...
Duke u ngarkuar. Ju lutem prisni...